بررسی شیوع خوددرمانی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران، در سال ۱۳۹۰

مقدمه و اهدف: خود درمانی یکی از مسایل مهم بهداشتی – اجتماعی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی خوددرمانی و عوامل مؤثر بر آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال،1390 انجام گرفته است. روش کار: این مطالعه از نوع مطالعه های توصیفی– تحلیلی است و به صورت مقطعی انجام شد. در این مطالعه، 600 نفر بررسی شدند. داده ها از طریق پرسش نامۀ خود ساخته جمع آوری شد و سپس، اطلاعات به صورت توصیفی و تحلیلی گزارش گردید. نتایج: میزان خود درمانی در کل این مطالعه، 217 مورد، یعنی 7/35% بود. میزان مصرف در دختران بیشتر از پسران بود، ولی رابطه معنا دار آماری بین این دو وجود نداشت. دراین مطالعه، دانشجویان علت های خوددرمانی خود را، به ترتیب، تجربه قبلی از بیماری (9/51%)، دردسترس بودن دارو (5/28%) و مهم تلقی نکردن بیماری (9/22%) بیان کردند. نتیجه گیری: با توجه به هزینه بالای تولید و تهیه دارو و همچنین عوارض ناخواسته مصرف خودسرانه آن، باید برای بالا بردن دانش و اصلاح عملکرد دانشجویان در مورد مصرف خودسرانه داروها اقدام گردد.